Μια εμπειρία διαφορετική απο τις άλλες

Μια φορά την εβδομάδα, κάθε Δευτέρα πρωί, ο δρόμος μου με οδηγεί στην Εστία Κωνσταντινουπόλεως. Ανοίγω την πόρτα και ακούω: «Καλώς το κορίτσι μας, καλημέρα!». Ένας όμορφος τρόπος να αρχίσει η εβδομάδα μου…

Εκεί ο δρόμος οδήγησε και άλλους ανθρώπους, τους οποίους κάθε φορά χαίρομαι να συναντάω. Είναι άνθρωποι διαφορετικοί που τους ενώνει ένα τουλάχιστον κοινό σημείο, είναι άνθρωποι που «ξεριζώθηκαν» δύο φορές στη ζωή τους για να καταλήξουν να ζουν όλοι μαζί εδώ. Όσο τους γνωρίζω τόσο τους θαυμάζω για αυτά που έζησαν, για αυτά που ζουν και κυρίως για αυτό που ο καθένας και η καθεμία τους είναι. Ο καθένας κουβαλάει την ιστορία του, τις αναμνήσεις του, τα βιώματά του, που άλλοτε τους βαραίνουν και άλλοτε τα αναπολούν γλυκά. Η συμβίωσή τους δεν είναι εύκολη. Δεν διάλεξαν τους ανθρώπους που θα ζήσουν μαζί. Υπάρχουν εντάσεις και διαφωνίες κατά τις οποίες ο καθένας ξεδιπλώνει την ιδιαιτερότητά του. Και άραγε τι πιο φυσιολογικό από αυτό; Παράλληλα, έχει ο ένας τον άλλον, να μοιραστούν παρόμοιες εμπειρίες, ανησυχίες, φόβους.

Πριν από ένα περίπου χρόνο στα πλαίσια της άσκησής μου στη σχολή ψυχοθεραπείας όπου φοιτώ μου προτάθηκε να συνεργαστώ με το γηροκομείο. Δέχτηκα χωρίς πολλούς ενδοιασμούς. Στην αρχή μου φαινόταν δύσκολο και αναρωτιόμουν πώς θα βρω σημεία επαφής με ανθρώπους που καλά-καλά δεν ήξερα αν ήθελαν να βρούμε σημεία επαφής. Όσο περνάει ο καιρός όμως βλέπω πως αρκεί μια κουβέντα καθημερινή, ένα άγγιγμα στον ώμο, ένα βλέμμα κατανόησης για να συναντηθώ μαζί τους. Και σιγά-σιγά νιώθω ότι με εμπιστεύονται περισσότερο, ότι η παρουσία μου εκεί είναι σημαντική για εκείνους όσο και για μένα.

Παρασκευή Τράμπα
Ψυχολόγος